Dorothea Brookingis od najmłodszych lat miała kontakt z teatrem. Na początku XIX wieku, jej pradziadek, Charles Mayne Young, grał Hamleta w Theatre Royal przy Drury Lane. Ona sama przygodę ze sztuką rozpoczęła od aktorstwa. W czasie studiów na The Old Vic, występowała pod pseudonimem Daryl Wilde. Tam poznała swojego późniejszego męża Johna Brookinga.
Na początku lat 40., w czasie wojny, kiedy John przebywał w Afryce, wyjechała do Szanghaju, gdzie pracowała w lokalnej rozgłośni radiowej. Dwa lata później udało jej się opuścić Chiny, skąd udała się z powrotem do Wielkiej Brytanii. Tam dołączyła do załogi BBC, gdzie zajęła się pracą nad produkcjami dla dzieci i młodzieży.
Jako pierwsza odkryła potencjał tkwiący w literaturze z epoki edwardiańskiej, tworzonej przez pisarzy takich jak
Frances Hodgson Burnett czy
Edith Nesbit.
W 1951 wyprodukowała bardzo udaną adaptację książki
Nesbit „Przygoda przyjeżdża pociągiem”. Urokliwa historia trojga dzieci, przeżywających przygody na stacji kolejowej w Yorkshire, po raz pierwszy została wyemitowana jako serial w ośmiu częściach, następnie jeszcze raz w czterech. W 1961 roku podjęła się kolejnej adaptacji książki tej samej autorki, tym razem sfilmowano historię „Poszukiwaczy Skarbów”.
Bardzo ważne miejsce w twórczości Brookingis zajmuje powieść
F.H.Burnett „Tajemniczy Ogród”. Pracowała dla BBC aż przy trzech adaptacjach tej książki, z czego najsłynniejsza jest ta z 1975, gdzie w rolę Mary Lennox, małej dziewczynki, która po tym, jak zostaje sierotą, przyjeżdża z Indii do Anglii, aby zamieszkać w tajemniczym domu wuja Cravena, zagrała
Sarah Hollis Andrews.
Zyskując ogromną popularność i miłość telewidzów, programy produkowane przez Brooking, stały się wyznacznikiem jakości i wzorem dla innych twórców. W kolejnych latach zajęła się produkcją adaptacji takich książek jak „Małe żony”, „Wielkie Nadzieje” czy „Przygody Tomka Sawyera”.
W 1963 roku odział telewizji dziecięcej został połączony z pasmem dla kobiet, w wyniku czego powstał oddział telewizji familijnej. Brooking zdecydowała się odejść na wczesną emeryturę i zaczęła pracować na własną rękę. Wróciła do BBC w 1968, kiedy ta ponowiła produkcję klasycznych seriali dla dzieci.
Rozpoczęła długą współpracę ze scenarzystą Johnem Tullym. Razem stworzyli aż siedem produkcji telewizyjnych, między innymi „Castors Away!” (1968), „
Tom’s Midnight Garden” czy chyba najbardziej znaną „
Feniks i dywan”.
Pomimo że w ciągu całej swojej kariery wracała do aktorstwa czy pisania audycji radiowych, cały czas kontynuowała pracę nad serialami dla dzieci. Jej ostatnia produkcja „The Haunting of Cassie Palmer” powstała w 1982 roku.
W 1980 roku, na gali Pye Colour Television Awards, została wyróżniona specjalną nagrodą za zasługi dla dziecięcej telewizji.